Jamesoniet

Het mineraal jamesoniet is een lood-ijzer-antimoon-sulfide met de chemische formule Pb4Fe2+Sb6S14.

Het opake grijs tot donkergrijze jamesoniet heeft een zwartgrijze streepkleur, een metallische glans en de splijting is perfect volgens kristalvlak [001]. De gemiddelde dichtheid is 5,56 en de hardheid is 2,5. Het kristalstelsel is monoklien en het mineraal is niet radioactief.

Het mineraal jamesoniet is genoemd naar de Schotse mineraloog R. Jameson (1774 - 1854).

Jamesoniet wordt voornamelijk hydrothermaal gevormd in lood-zilver-zink aders van lage tot gemiddelde temperatuur. De typelocatie is in Cornwall, Groot-Brittannië.

Categorieën: Mineraal | Sulfide | Verbinding van lood | Verbinding van ijzer | Verbinding van antimoon

Antimoon

Antimoon, ook antimonium of stibium geheten, is een scheikundig element met symbool Sb en atoomnummer 51. Het is een zilvergrijs metalloïde.

De eerste wetenschappelijke melding van antimoon werd gemaakt in 1450 door Tholden, maar reeds lange tijd daarvoor werden antimoonverbindingen voor uiteenlopende doeleinden gebruikt. Het in de natuur voorkomende antimoonsulfide - het mineraal stibiniet - werd gebruikt als medicijn en voor cosmetica.

Over de herkomst van de naam antimoon bestaat veel onduidelijkheid. Sommige bronnen melden dat de naam een samentrekking is van de Griekse woorden anti en monos, wat vertaald kan worden als niet alleen voorkomend. Volgens andere bronnen komt de naam van de Arabische uitdrukking Antos Ammon dat bloei van god Ammon betekent.

Antimoon wordt veel gebruik in de halfgeleiderindustrie bij de productie van dioden, infrarood detectors en Hall-effect apparatuur. In legeringen levert antimoon een grote bijdrage in de hardheid en sterkte van lood en tin. Daarvoor wordt antimoon veel gebruikt in lood-batterijen. Andere toepassingen zijn:

Antimoonverbindingen worden om de brandwerende eigenschappen ook gebruikt in kinderkleding, speelgoed en bekleding van autostoelen.